Historia energetyki jądrowej w Hiszpanii sięga 1963 roku, kiedy to podjęto uchwałę o energii jadrowej i wydano wstępną decyzję o budowie EJ Jose Cabrera. Blok z reaktorem PWR o mocy 153 MWe oddano do eksploatacji w 1969 roku. W 1971 roku uruchomiono blok BWR-3 o mocy 440 MWe w EJ Santa Maria de Garoña a w 1972 roku blok GCR o mocy 500 MWe w EJ Vandellós.

W latach 70. Hiszpania rozpoczęła budowę siedmiu reaktorów drugiej generacji, ale ukończyła tylko pięć z nich: dwa bloki PWR o mocy 900 MWe każdy w EJ Almaraz, dwa bloki PWR o mocy 995 MWe każdy w EJ Asco oraz blok BWR-6 o mocy 939 MWe w EJ Cofrentes.



W trzecim etapie w latach 1979/80 rozpoczęto budowę pięciu bloków, jednak w 1983 roku socjalistyczny rząd uchwalił moratorium a w 1984 roku Hiszpania wstrzymała budowę nowych elektrowni jądrowych. Po tej decyzji ukończono jedynie dwa bloki: PWR o mocy 990 MWe w EJ Trillo i drugi blok z reaktorem PWR o mocy 930 MWe w EJ Vandellós a kilka, w większości ukończych, bloków nigdy nie zostało uruchomionych. Rząd wybrany w listopadzie 2011 roku unieważnił moratorium z 1984 roku a na początku 2012 roku organizacje branżowe zaleciły 20-letnie wydłużenie okresu eksploatacji elektrowni.

Obecnie w Hiszpani pracuje pięć elektrowni z siedmioma blokami jądrowymi. Hiszpania słynie z rozbudowy swoich elektrowni i wprowadziła program zwiększenia mocy jądrowych o 810 MWe (11%) poprzez modernizację istniejących bloków.

Kraj o 47,1 milionowej populacji w 2018 roku potrzebował 260,14 TWh energii elektrycznej, z czego 32% było pokryte przez elektrownie gazowe, 23% przez elektrownie jądrowe a 21% przez elektrownie wiatrowe.