Energetyka jądrowa we Włoszech to temat wciąż kontrowersyjny. Włochy rozpoczęły produkcję energii jądrowej uruchamiając w 1964 roku reaktor chłodzony gazem typu Magnox w Elektrowi Jądrowej Latina o mocy 153 MWe oraz blok BWR o mocy 150 MWe w Elektrowni Jądrowej Garigliano. Rok później uruchomiono blok PWR o mocy 260 MWe w Elektrowni Jądrowej Enrico Fermi (nazywanej również Trino Vercellese) a w 1981 roku blok BWR-4 o mocy 860 MWe w Elektrowni Jądrowej Caorso. Wszystkie te bloki zostały zamknięte do 1990 roku po włoskim referendum w sprawie energii jądrowej z 1987 roku.



W wyniku referendum przerwano również w 1988 roku niemal ukończoną EJ Montalto di Castro składającą się z dwóch bloków BWR-4, każdy o mocy 982 MWe.

Próbę zmiany tej decyzji podjął w 2008 roku rząd, który nazwał wycofywanie się z energetyki jądrowej „strasznym błędem, którego koszt wyniósł ponad 50 mld euro”. Minister Rozwoju Gospodarczego Claudio Scajola zaproponował budowę aż 10 nowych reaktorów w celu zwiększenia udziału energii jądrowej w produkcji energii elektrycznej do około 25% do 2030 roku.

Jednak po katastrofie w Japonii w 2011 roku rząd włoski wprowadził roczne moratorium na plany przywrócenia energetyki jądrowej. W dniach 11-12 czerwca 2011 roku włoscy wyborcy przegłosowali referendum w sprawie anulowania planów budowy nowych reaktorów. Za zakazem budowy głosowało ponad 94% elektoratu, w tym 55% uprawnionych do głosowania, czyniąc głosowanie wiążącym.