Promieniowanie jonizujące może stwarzać pewne zagrożenia dla zdrowia człowieka. Dlatego stosując wykorzystując je, należy zachować właściwe środki ostrożności, czyli przestrzegać zasad ochrony radiologicznej.

Jedna z zasad ochrony radiologicznej mówi, że dawki otrzymywane przez ludzi powinny być tak małe, jak to jest racjonalnie do osiągnięcia.

Zgodnie z zaleceniami Międzynarodowej Komisji Ochrony Radiologicznej (ICRP), dawka od źródeł innych niż naturalne i medyczne, dla osób nie pracujących z urządzeniami jądrowymi, nie może przekroczyć 1 mSv w ciągu roku.

Podstawowe zasady ochrony radiologicznej, to:

• im krótszy czas przebywania w pobliżu źródła promieniowania tym mniejsza dawka,
• im dalej od źródła promieniowania tym bezpieczniej,
• osłona osłabia promieniowanie.

Promieniowanie jonizujące wykazuje różny stopień przenikliwości przez materię. I tak do pochłonięcia promieniowania alfa wystarczy cienka warstwa materiału np. kartka papieru, ponieważ cząstki alfa są dużo cięższe niż pozostałe nośniki promieniowania i dużo bardziej energetyczne. Te własności pozwalają cząstkom alfa silnie oddziaływać z napotkaną materią, nawet z powietrzem, wywołując jonizację na bardzo małych dystansach. Cząstki alfa przebywają w powietrzu drogę nie dłuższą niż kilka centymetrów. Promieniowanie beta pochłaniają grubsze materiały np. folia aluminiowa, a do pochłonięcia promieniowania gamma należy użyć grubszych osłon z ołowiu. Inaczej jest z neutronami, które ulegają rozproszeniu w ciałach stałych. Do ich pochłonięcia stosuje się więc osłony wodne tak jak w przypadku reaktorów jądrowych. Najbardziej przenikliwe są neutrina, ponieważ przenikają przez każdą materię i niezmiernie rzadko oddziałują z materią. Oczywiście powoduje to bardzo poważne problemy przy próbach ich detekcji.